سنسورهای مغناطیسی که در صنعت آسانسور استفاده می شوند از نوع لچ می باشند به این معنی که آخرین حالت خود را حفظ می کنند. اگر بخواهیم به صورت ساده توضیح دهیم یعنی اینکه فرض کنید یک سنسور مغناطیسی لچ و یک آهن ربا در اختیار دارید. در داخل سنسور یک کنتاکت بسیار ریز طراحی شده است که اگر مثلا قطب منفی آهن ربا روبروی سنسور قرار گیرد باعث بسته شدن کنتاکت شده و اگر قطب مثبت آهن ربا جلوی سنسور قرار گیرد باعث باز شدن کنتاکت خواهد شد و به خاطر اینکه کنتاکت از نوع لچ می باشد لذا آخرین حالت کنتاکت حفظ خواهد شد.

ما برای اینکه هر طبقه را شناسایی کنیم چند آهن ربا در نزدیک یه هر طبقه بر روی ریل کابین تعبیه می کنیم تا سنسوری که بر روی کابین و نزدیک به ریل نصب شده است، این آهن رباها را شناسایی کرده و فرمان توقف آسانسور را بدهد. در نصب سنسور باید دقت زیادی صورت گیرد تا از حوادث احتمالی جلوگیری شود.

در سیستم های شناسایی قدیمی در هر طبقه یک سوییچ جهت شناسایی وجود داشت ولی به علت مشکلاتی از قبیل صدا دادن سنسورها، سیم کشی زیاد سیستم هنگام نصب. خرابی غیر متمرکز و سختی دسترسی از رده خارج و جای خود را به ۲ عدد سنسور از نوع مغناطیسی که با آهن ربا کار می کند داده است.

در سیستم جدید شناسایی ۲ سنسور جهت دورانداز و شناسایی طبقات آسانسور استفاده می شود که عبارتند از :

• دور انداز
• استوپ طبقه

که این سنسور ها جایگزین سنسورهای ثابت شده اند.

این سنسورها به وسیله تراول کابل به مدار فرمان متصل شده اند و  وظیفه خواندن سیگنال های مغناطیسی را دارند و کار شناسایی را انجام می دهند.

در هر طبقه به جای یک سنسور از یک عدد آهن ربا استفاده شده که به محض قرار گرفتن سنسور روی کابین مقابل آهن ربا، سنسور عمل کرده پالسی به مدار فرمان می فرستد، به این طریق به راحتی مدار کنترل شده و آسانسور در جای لازم می ایستد.

البته برای استوپ طبقه در هر طبقه یک آهن ربا کافی است ولی برای دور اندازی در هر طبقه ۲ آهن ربا نیاز می باشد. یکی برای جهت بالا و دیگری جهت پایین. که این عمل با یکی در میان شمردن آهن رباهای دور انداز توسط مدار فرمان اصلاح شده در حقیقت یکی از آهن رباها را می شمرد و دیگری را در نظر نمی گیرد.

نکته: این قاعده برای بالاترین و پایین ترین طبقات فرق می کند. چون در طبقه بالا و پایین یک جهت حرکت تعریف شده است پس یک آهن ربای دور انداز کافی می باشد.